1. Trudno powiedzieć "KOCHAM"

                Czekoladowe tęczówki wciąż błądziły po salonie, w którym to właśnie trwała rozmowa internetowa pomiędzy Magdaleną, a Bartoszem Kurkiem. Agnieszka nie pojmowała, dlaczego pozwoliła na nadanie czterolatce nazwiska po ojcu. Mogła zostawić siatkarza w błogiej nieświadomości, a ten wiódłby spokojne życie nie zważając na los dziewczyn.

                Krzątając się po niewielkiej kuchni przygotowywała obiad.  Słyszała jednak dobiegającą z pomieszczenia obok rozmowę. Kolejny raz zdziwiły ją słowa siatkarza i znowu myślała, że Bartek wcale nie uważa Magdy za zło konieczne, ale za swoją kochaną córeczkę, którą mógłby zabrać na koniec świata, dla której zrobiłby wszystko. Po chwili jednak otrząsnęła się ze złudzeń. Był doskonałym aktorem, o czym przekonała się kilka lat prędzej, kiedy to zdradzał swoją narzeczoną – Katarzynę, właśnie z samą Agnieszką. Gdyby nie dziecko, to w tej chwili być może obchodziliby kolejną rocznicę swojego ślubu.

-Masz gdzieś obok mamę?

                Z rozmyślań wyrwała ją właśnie taka wypowiedź. Zamarła czekając na to, co ojcu odpowie Magdalena.

-Mamusia mówiła, że źle się czuje.

                Siatkarz westchnął tylko z bezsilności. Nadzwyczaj często zdarzały się Agnieszce złe samopoczucie lub drobne problemy zdrowotne, kiedy to miała porozmawiać z Bartkiem, a właściwie, kiedy to on chciał porozmawiać z nią. Kurek jednak idiotą nigdy nie był i doskonale wiedział, że Agnieszce zależy. Dlatego go unikała, bo bała się, że on ją zrani brakiem miłości. Chociaż w istocie Bartek po uszy zakochany był w filigranowej blondynce i z taką samą intensywnością kochał ich dziecko.

-Powiedz mamusi, żeby na chwilę do ciebie przyszła.

                Agnieszka wiedziona głosem usadowiła się na kremowej kanapie i z obojętną miną spojrzała w niebieskie tęczówki Bartka. Tak bardzo chciałaby je widywać codziennie. Niestety nawet oczy Małej są jakby przekopiowane od matki. Po chwili usadowiła Madzie na swoich kolanach, a ta zaczęła bawić się jej włosami.

-Co się dzieje Aguś?

                Z troską, ale  stanowczo spytał Kurek. Agnieszka podenerwowana podniesionym głosem zaraz krzyknęła. Nie planowała tego, ale samo wydobyło się to z jej ust.

-Mógłbyś trochę ciszej? Głowa mnie boli!

-Ach tak? Gdyby cię głowa bolała, to sama byś nie krzyczała!

                Kobieta speszyła się. Doskonale wiedziała, że Bartek ma rację. Nie chcąc jednak dać tego po sobie poznać spuściła głowę w dół sprawiając, że grzywka zasłoniła jej pół twarzy. Uśmiechnęła się rzekomo w kierunku Magdy, pozorując, że wcale nie miał racji. On jednak oszukać się nie dał.

-Madziu, mogłabyś pobawić się w swoim pokoju? Proszę!

-Tato…

-Proszę.

                Malutka kiwnęła tylko głową. Powoli zwlekła się z kolan Agnieszki i pobiegła do siebie. Młoda matka momentalnie zesztywniała. O czym Bartosz chciałby z nią rozmawiać? Nie dane jednak było jej prędko usłyszeć odpowiedzi, bo siatkarz namiętnie wpatrywał się w lekko przechyloną w dół głowę. Kiedy natomiast zabierał się na wypowiedzenie słów, które od dawna ciążyły na jego sercu, do drzwi mieszkania młodej matki zaczął ktoś dobijać. Owym ktosiem okazał się kurier. Bartek karcił siebie w myślach za wysłanie paczki dla córki, właśnie dlatego, że cała odwaga wraz z dzwonkiem prysła. Zakończył bez namysłu połączenie internetowe zostawiając oszołomioną Agę z mnóstwem pytań, kiedy tylko wróciła, przed czarny już ekran monitora. 

*

Rozdziały będą takiej długości. Po prostu :)

Następny 27.07

Nie wiem, jak mam dotrzeć do szerszej publiczności. Nie wiem, nie próbuję, bo nie umiem!