4: Czasem warto nie przerywać komuś, kiedy mówi

                Płaczek delektowała się słonecznymi promieniami podczas kiedy Bartosz układał babki z piasku z Madzią siedząc na jednym z rzeszowskich placów zabaw. Agnieszka z szerokim uśmiechem na twarzy obserwowała swoje dwa szczęścia. Bartek już dawno nie był tak szczęśliwy jak podczas tego weekendu. Chociaż jeszcze nie zdążył odpocząć po podróży, to w tym momencie miał do wykonania najprzyjemniejszą pracę na świecie, ponieważ taka właśnie była opieka nad córką. Wiedział jednak, że czekają na niego dwie ciężkie rozmowy. Pierwsza dotyczyła prezentów, o które pretensje miała młoda matka, a druga stanowiła o ich wspólnym życiu. I tak naprawdę Kurek nie wiedział czego może się spodziewać.

-Co śliczna, idziemy do domu?

                Spojrzał na rozanielone oczy czterolatki. Mała zaprzeczyła główką, a Bartek zaśmiał się pod nosem z jej reakcji.

-A może tatuś trochę odpocząć? Pobawisz się sama chwilkę?

                Kolejny raz pokiwała główką, ale tym razem twierdząco. Kurek zmaterializował się zaraz przy Agnieszce, która chciała zmienić go przy opiece. Ten jednak pociągnął ją za rękę i wymownie spojrzał w jej brązowe oczy. Płaczek usiadła tylko. Kiedy jednak ręka Bartka objęła jej ramie jej źrenice poszerzyły się. Spojrzała na niego zaskoczona, a on szeroko uśmiechnął się i cmoknął ją w czoło. Myślał, że Agnieszka coś zrozumie, może nawet sama przyzna się do miłości. Agnieszka jednak miała trochę inne zdanie. Myślała, że być może Bartek chcę pokazać światu, że wcale nie jest samotny i do wzięcia, aby skutecznie odstraszyć fanki zalecające się do niego. Nie miała jednak zamiaru odpychać jego ręki, ponieważ bardzo podobało jej się to. Jego dotyk był dla niej lekiem na całe zło.

-To kiedy się do mnie wprowadzacie?

-Bartek…

                Jęknęła. Kolejny raz mają omawiać wyjazd do Jastrzębia, gdzie następne dwa sezony miał spędzić przyjmujący.  Dla Agnieszki to rozwiązanie nie było komfortowe. Musiałaby od nowa szukać pracy. Poza tym nie widziała potrzeby wprowadzenia się do Bartka.

-Wiesz, że kiedy tylko będziesz chciał możesz zabrać małą do siebie na weekend. I kiedy tylko zaczną się ferie zimowe, a nawet kiedy będziesz chciał w przerwach w sezonie.

-Ale ja chcę być blisko…

-Mała przecież jest zawsze blisko. Dużo rozmawiacie.

                I kolejna blokada. Kurek chciał powiedzieć, że nie chodzi tylko o Madzie, chciał powiedzieć jak bardzo ją kocha. Kolejny raz jednak Agnieszka skutecznie ograniczyła temat do dziecka. Zabolał ją jednak brak jakiegokolwiek sprzeciwu ze strony Bartka. Młody ojciec powinien zaoponować. Znowu tego nie zrobił. Po policzku Agnieszki spłynęła jednak łza. Miała nadzieję, że Bartek jej nie zauważy. Oczywiście siatkarz widział spływającą po jej twarzy krople i cholernie mocno zabolało go to, że ją rani. Chciał już coś powiedzieć, kiedy obok zmaterializowała się Magda wskakując ojcu na kolana.

-Tatuś, a pójdziemy na lody?

-Lody? Aga?

-Lody osłabiają nogi.

-Mamo!

-Co mamo? Jak cie tata zabierze, to czemu nie?

                Uśmiechnęła się krzywo. Bartek widząc grymas na twarzy blondynki chciał ją przytulić. Bez zbędnego mówienia, podczas którego mógłby znowu palnąć jakąś bzdurę, która tylko bardziej skomplikowałaby ich relacje. Mała jednak pociągała go za rękę w stronę oddalonej o blisko trzysta metrów budki.

-A po lodach idziemy do domu.

                Zarządził siatkarz, na co Magda zawtórowała mu, kiedy owiał ją chłodny letni wiaterek.

*

Aga wszystko utrudnia, Bartek jest do niczego.

Jacy oni są siebie warci!
następny: 4.09